Για τους νικητές και τους χαμένους της κάθε κανονικής μέρας. Σε αυτούς είναι αφιερωμένο το «Μια κανονική μέρα», το πρώτο θεατρικό της Κατερίνας Γιαννάκου, όπου διαγράφεται η άνιση αναμέτρηση του ανθρώπου με το οικονομικό αδιέξοδο αλλά και το απρόσμενο σθένος της ψυχής που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της.
Η Ράνια Σχίζα πορεύτηκε χθες βράδυ στη σκηνή του θεάτρου «Olivio», στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, τον δύσκολο δρόμο προς την επόμενη μέρα, ερμηνεύοντας με αλήθεια αυτό τον οδυνηρά επίκαιρο αλλά και αναπάντεχα λυτρωτικό μονόλογο για τη μάχη του σύγχρονου ανθρώπου με τα σημεία και τα τέρατα των καιρών.
Μια γυναίκα. Ελληνίδα. Νοικοκυρά. Μητέρα δύο κοριτσιών.Στο Euro 2004 δακρύζει από συγκίνηση στο μπαλκόνι της, ακούγοντας τα κορναρίσματα στη Μεσογείων. Ούτε δέκα χρόνια μετά, μια κανονική μέρα η δική της κανονική ζωή διακόπτεται βίαια. Εκείνος, ο Σύζυγος, ο Πατέρας, ο Αντρας αυτοκτονεί λόγω χρεών. Κι Εκείνη μένει πίσω, μόνη με τα κορίτσια της να αντιμετωπίσει το γιατί, τον θυμό, την ενοχή, το στίγμα, τα χρέη.
Και κάπως έτσι, έστω και αργά, μαθαίνει να παλεύει για την κάθε μέρα, ζώντας όχι με εκείνα που έχασε αλλά με εκείνα που κάθε μέρα βρίσκει. Η Ράνια Σχίζα δίνει ανάσα στην ηρωίδα, με τρόπο φυσικό, «μια γυναίκα που τη συναντάμε γύρω μας, παντρεμένη, που δεν εργάζεται, που προσδιορίζεται μέσα από τον άντρα της και με αυτό που της συμβαίνει αυτοπροσδιορίζεται».
«Μέσα από αυτό το έργο προσπαθώ να μην ξεχνάω πόσο εύκολα μπορούν όλα να ανατραπούν», σημειώνει η Κατερίνα Γιαννάκου.
«Μία και μόνο μέρα και ο τρόπος που θα αποφασίσουμε να την περπατήσουμε αρκούν για να ανατρέψουν ολόκληρο τον κόσμο. Τον όποιο κόσμο βαφτίσαμε δικό μας. Αυτό είναι το σημαντικό για μένα. Πως κάθε τέλος εκ προοιμίου κουβαλάει μέσα του και την αρχή που θα το ακολουθήσει. Κι επειδή μου αρέσουν οι άνθρωποι που φαίνονται οι ραφές τους, τα τσακίσματά τους, οι άνθρωποι που σε συστήνουν στον εαυτό σου, έναν τέτοιον άνθρωπο διάλεξα ως τον καταλληλότερο για να κοινωνήσει αυτό το μήνυμα. Μια γυναίκα που -όπως όλοι μας- κάποια στιγμή πήρε το τώρα για πάντα. Και όταν ήρθε η ανατροπή ήρθε και ο καιρός μόνη της να δικάσει ολόκληρη τη ζωή της για να μπορέσει να συνεχίσει». Πρόκειται για έργο «κάθαρσης», «απόγνωσης, αυτογνωσίας» και «πολυπρισματικό», σύμφωνα με την πρωταγωνίστρια. Γεννήθηκε μέσα από το γεγονός της «αυτοχειρίας, το οποίο σήμερα έχει πάρει διαστάσεις και δυστυχώς το έχουμε συνηθίσει» και παρουσιάζει έναν άνθρωπο στη διαδικασία μιας «κανονικής μέρας».
Τι σημαίνει, όμως, «κανονική» μέρα; «Σε αυτό το "κανονικό" δεν χωράει το "θέλω". Το "κανονικό" κρύβει το "πρέπει". Αν οι "κανονικές μέρες" μας μπορούσαν να γίνουν "ξεχωριστές", ίσως να μη φοβόμαστε τα "θέλω" μας. Τότε η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, όπως και οι επιλογές μας, καθώς και η αντίληψή μας για το τι σημαίνει "να ζεις καλά". Συναντήθηκε με την ηρωίδα "βιωματικά", αφού είναι παντρεμένη κι έχει δύο κόρες. "Ζω κι εγώ στο σήμερα, κάνω όνειρα για τα παιδιά μου. Με τη διαφορά ότι εγώ κυνήγησα το προσωπικό μου όνειρο».
