Ταξιδέψτε στην ηλιόλουστη Σεβίλλη στις νότιες ακτές της Ισπανίας για την μουσική, το φλαμένκο, τον χορό και την ζωντάνια της πόλης. Το φλαμένκο είναι ένα είδος τραγουδιού, κιθάρας και χορού που καθρεπτίζει την πολύπλοκη ψυχή της Ανδαλουσίας.
Οι αραβικές,ανατολίτικες και τσιγγάνικες επιρροές του έχουν συνδυαστεί προκειμένου να δημιουργήσουν αυτό τον εξαιρετικό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ήχο, που ξεσπάει αυθόρμητα τα βράδυα στα στενά σοκάκια στην αγνότερη και αυθεντικότερη μορφή του.
Οι φραμπαλάδες,τα βολάν,οι καστανιέτες και το κοφτό χειροκρότημα των χορευτών βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση στους ξένους.
Οι ρίζες του φλαμένκο βρίσκονται στον 15ο αιώνα,όταν οι Τσιγγάνοι έφτασαν από τη βόρεια Ινδία μέσω της Αιγύπτου και της Ανατολικής Ευρώπης και συνδύασαν τη μουσική τους με αυτήν των Μαυριτανών και των Εβραίων της Ανδαλουσίας.
Η λέξη ,<<φλαμένκο>>προέρχεται πιθανώς από το αραβικό<<φελλάγκ μένγκου>>που σημαίνει <<πλανόδιος χωρικός>>-αναφορά στους Τσιγγάνους και πιθανώς και στους Μορίσκος(βαπτισμένοι Μαυριτανοί)Από τότε έχει πάρει διαφορετικές μορφές,οι κυριότερες από τις οποίες είναι το solea της περιοχής Τριάνα στη Σεβίλλη,το buleria της Χερεθ δε λα Φροντέρα και το cantes festeros(εορταστικό στυλ) του Καδιξ.
Αυτές οι τρεις πόλεις φιλοξένησαν τις πρώτες σχολές φλαμένκο της Ισπανίας. Παρά τις πολλές διαφορετικές του εκδοχές,το βασικό στοιχείο του φλαμένκο είναι η διατήρηση του duende,μιας έντονης και ζωντανής επικοινωνίας με το κοινό.
Ως άγραφη προφορική παράδοση,το τραγούδι φλαμένκο μπορεί να τροποποιηθεί ανάλογα με τις ανάγκες και το περιεχόμενο του. Το cante jondo(βαθύ τραγούδι)που το τραγουδούν μόνο βιρτουόζοι,είναι η παλιότερη μορφή του. Σε αυτή τη περίπτωση,η συναισθηματική έκφραση του τραγουδιστή για την απώλεια,τη λύπη ή την αδικία θεωρείται πιο σημαντική από την τονική καθαρότητα.
Το σόλο παίξιμο της κιθάρας μετατράπηκε από απλή ανάγκη συνοδείας των τραγουδιστών σε μια τέχνη.Κιθαρίστες όπως οι Πάκο Πένια,Πάκο δε Λουθία και Τοματίνο έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί. Το σύνολο αυτής της τέχνης,δηλαδή το τραγούδι,η μουσική,και ο χορός,γεννήθηκε το 19ο αιώνα και τιμήθηκε από το μπαλέτο φλαμένκο του Μανουέλ δε Φάγια,το Ελ Αμόρ Μπρούχο το 1915..
Στο χορό αυτό που μετράει είναι η γοητευτική κίνηση των ποδιών,γι'αυτό και τα φορέματα με τους φραμπαλάδες έχουν ένα ψηλό σκίσιμο στο μπροστινό τους μέρος.Στη δεκαετία του 1970,η χορεύτρια από τη Σεβίλλη Μανουέλα Καράσκο έφτασε την τεχνική αυτή στο αποκορύφωμά της. Όποιος έχει δει την ταινία Κάρμεν του Κάρλος Σάουρα(1983) θα πρέπει να θυμάται τον υπέροχο χορό της Κριστίνα Όγιος και του Αντόνιου Γάδες.
Η γενιά τους μπορεί να βρίσκεται σε παρακμή,αλλά το δαυλό κουβαλάει το νέο αίμα,όπως ο Χοακίν Κορτές και ο ακόμα νεότερος Ισαάκ δε λος Ρέγιες.
Στη μουσική φλαμένκο υπάρχουν ακόμα παραδοσιακοί ερμηνευτές,οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Τσιγγάνοι.
Οι ομάδες φλαμένκο αποτελούνται συνήθως από έναν κιθαρίστα,έναν τραγουδιστή και ένναν κλακέρ αλλά και χορευτές και χορεύτριες.
Τουριστική εκμετάλλευση και "φολκλόρ"
Στη σύγχρονη Ισπανία, η κυβέρνηση υποστηρίζει το φλαμένκο ως βασικό στοιχείο της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Το γεγονός αυτό έχει τόσο υποστηρικτές όσο και επικριτές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το παραδοσιακό φλαμένκο σαν καλλιτεχνική έκφραση πρέπει να αναπτύσσεται και να εντοπίζεται στους αρχικούς θύλακές του, την ισπανική επαρχία, και όχι να καταλήξει "μουσειακό είδος".
Επίσης, υπερασπιστές του "γνήσιου φλαμένκο" θεωρούν ότι δεν έχουν όλοι επαρκή γνώση και τεχνική, με αποτέλεσμα να έχουν οδηγήσει στη θεώρηση που πολλοί έχουν για το φλαμένκο ως "φολκλορικό θέαμα.