Στον «Κοινό παρονομαστή» του Σωτήρη Τσαφούλια που προβάλλεται στις αίθουσες, τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άντρες, διαφορετικών ηλικιών, συναντιούνται σε ένα επαρχιακό καφενείο και πιάνουν συζήτηση για τον παράγοντα «γυναίκα», τον έρωτα και την ευτυχία.

Ενας από αυτούς είναι και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, δημοφιλής πρωταγωνιστής της τηλεόρασης, του θεάτρου και του σινεμά. Με αφορμή την ταινία, μιλάει για την ευτυχία και τον έρωτα στον καιρό της κρίσης, για τη «γυναίκα που είναι ένα τσουνάμι ευαισθησίας και καλαισθησίας» και θίγει πολιτικά ζητήματα, όπως την «κατάρρευση του καπιταλισμού» και την «επανάσταση που έρχεται από τις μικρές ηλικίες».

Στον «Κοινό παρονομαστή» υποδύεστε έναν αντιπαθητικό χαρακτήρα. Εναν μισογύνη.

Στην πραγματικότητα το σενάριο μιλάει για τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες του ίδιου ανθρώπου με ένα άλλο οπτικό πρίσμα. Εγώ επωμίστηκα την οπτική ενός λαϊκού άντρα που είναι παρορμητικός, που ψάχνει μια γυναίκα κατ' αρχάς ως σκεύος ηδονής, να του κάνει παιδιά, να την έχει στολίδι. Ακούγεται φαλλοκρατικό, αλλά έχει ενδιαφέρον.

Τέτοιοι ρόλοι σας ιντριγκάρουν συνήθως;

Αυτοί οι ρόλοι είναι γοητευτικότατοι. Και πάντα είναι με ένα κλείσιμο του ματιού.

Τέσσερις άντρες συζητούν στην ταινία γύρω από ένα τραπέζι για την αγάπη και την ευτυχία. Η γυναίκα είναι στο επίκεντρο. Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς την ευτυχία;

Η ευτυχία είναι θέμα καλαισθησίας, αντίληψης, εκπαίδευσης. Γι' αυτό και χαρακτηρίζω τη γυναίκα σαν ένα τσουνάμι ευαισθησίας και καλαισθησίας, και με ενδιαφέρει να τη μελετώ. Γιατί έχει πράγματα που εγώ δεν γνωρίζω ή δεν πρόκειται να γνωρίσω. Είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι.

Ευτυχία μπορεί να υπάρχει μέσα στα πλαίσια της κρίσης που ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία;

Βεβαίως μπορεί να υπάρχει. Απλώς μέσα σε άλλους ορίζοντες που μιλάει η ψυχή μας και όχι η τσέπη μας. Αν αντιληφθούμε ότι η κρίση είναι μόνο οικονομική και τίποτα άλλο. Επειδή όμως έχουμε μάθει να λειτουργούμε κάτω από χρηματιστηριακούς όρους, έχει επεκταθεί και μέσα μας. Αλλά αν δούμε ότι το μέσα μας είναι πολύ πιο γεμάτο από ό,τι η τσέπη μας, ίσως βρούμε και άλλες συνιστώσες στη ζωή μας για να είμαστε πιο ευτυχισμένοι. Ετσι κι αλλιώς ο καπιταλισμός έχει καταρρεύσει. Αρα πρέπει να βρούμε άλλο μοντέλο διακυβέρνησης του κόσμου. Και δεν εννοώ την αριστερή πλευρά γιατί κι αυτή έχει καταρρεύσει. Κάτι άλλο πρέπει να γεννηθεί. Ο αντίποδας σε όλο αυτό που ζούμε, στον εκφοβισμό δηλαδή και στην τρομολαγνεία, είναι η ίδια μας η ψυχή, η ίδια μας η αντίληψη, το ίδιο μας το πνεύμα. Αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας γυμνάσει σε αυτό το κομμάτι.

Τι είναι αυτό που απασχολεί περισσότερο τις παρέες στις συζητήσεις σε μια ταβέρνα ή ένα καφενείο;

Αυτό που βιώνουμε κάθε μέρα. Οτι έχουμε γίνει όλοι παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας. Η μάστιγα του σήμερα είναι ο παραγοντισμός. Εχουμε γίνει ξαφνικά όλοι οικονομολόγοι. Αυτό που γίνεται μόδα κάποια στιγμή είναι άσχημο πράγμα και είναι καθαρά ζήτημα εκπαίδευσης. Αν δεν στοχεύσουμε στις μικρές ηλικίες και δεν τους εκπαιδεύ­σουμε σωστά, δεν νομίζω ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα στο μέλλον. Δυστυχώς, είμαστε έρμαια αυτής της οικονομικής πολιτικής, που δεν είναι καν οικονομική αλλά κερδοσκοπική. Αρα το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό. Αυτά συζητιούνται στα τραπέζια, εκτός από τις πιο νεαρές ηλικίες όπου εκεί υπάρχει ευτυχώς κι ένα φλερτ.

Είχατε πει στο παρελθόν ότι θέλατε να φύγετε από την Ελλάδα. Φέτος όμως έχετε επανέλθει με μια επιτυχημένη σειρά, ταινίες στο σινεμά κι ένα θεατρικό έργο.

Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, αλλά και τώρα στις καλές στιγμές, που είμαι από τους προνομιούχους, ο λόγος που θα έφευγα είναι γιατί η ίδια μου η χώρα δεν με σέβεται και μου έχει μάθει να μην τη σέβομαι κι εγώ. Αρα αυτό δεν με εκπροσωπεί. Θέλω μια ισχυρή χώρα. Κάπου πρέπει να πιστέψω κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει ως και το 80% των Ελλήνων. Με απασχολεί το τι γίνεται γύρω μου, στον γείτονά μου. Δεν σημαίνει ότι επειδή εμένα μου πήγαν όλα καλά, έχω ξεχαστεί.

Μήπως κάποιοι έχουμε βολευτεί;

Αυτό λέω κι εγώ. Εμείς είμαστε από τους βολεμένους της κατάστασης. Γι' αυτό λέω πάντα να στοχεύουμε στη νεολαία. Η επανάσταση έρχεται από τις μικρές ηλικίες, όχι από εμάς που έχουμε βολευτεί. Το λέω καθώς είμαι 52 χρόνων πια. Τους νέους πρέπει να γυμνάσουμε για να γίνει η μεγάλη αλλαγή και όχι να τους έχουμε ναρκωμένους. Οι νέοι ψάχνονται πολύ. Υπάρχει νεολαία που είναι γνώστης των καταστάσεων και των πραγμάτων. Εγώ έχω κάνει την επιλογή μου φέτος με μια φάρσα στο θέατρο που γεμίζει με το μαζικό κοινό. Από την άλλη, ξέρω ότι υπάρχει κι άλλο κοινό που παρακολουθεί πράγματα, κυρίως η νεολαία. Και το χαίρομαι πολύ αυτό ασχέτως της επιλογής μου.

Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνδρες συναντιούνται σε ένα καφενείο και μία ζωηρή συζήτηση για τα δύο φύλα ξεκινά.

Για τον κύριο Πλάτωνα (Αντωνίου), η γυναίκα εκπροσωπεί κάτι ιερό, το οποίο ενσαρκώνεται στο πρόσωπο της κόρης του. Για τον Δημήτρη (Χαραλαμπίδης), η γυναίκα είναι το εισιτήριο για μια ήσυχη και όμορφη ζωή που του εξασφαλίζει η αρραβωνιαστικιά του. Για τον Αλέξανδρο (Δαδακαρίδης), το δεύτερο φύλο προσεγγίζεται κυρίως πλατωνικά, κι έτσι, δηλώνει ερωτευμένος με μια κοπέλα που δεν έχει γνωρίσει ακόμα από κοντά. Για τον Νίκο (Κυριακίδης), όλες, ανεξαιρέτως, οι γυναίκες είναι δόλιες, όπως για παράδειγμα η κοπέλα με την οποία σχετίζεται και που ανακάλυψε ότι παντρεύεται.

Είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, που φαινομενικά δεν μοιράζονται τίποτα κοινό. Εκτός από τον παρονομαστή που τους έχει διαφύγει, παρ’ όλο που τους απασχολεί όσο τίποτα.